Panta rhei

Życie człowieka ma kilka charakterystycznych faz. Pierwszą oczywiście jest dzieciństwo. Dzieci, tak jak ludzie w każdym innym wieku, przeżywają swoje tragedie. Jednak jeżeli żyją we w miarę normalnych rodzinach, to wiodą jednak dość beztroskie życie. Trudnymi sprawami zajmują się rodzice. Dla dziecka ważne jest, żeby rodzice przy nim byli.

W miarę dorastania człowiek wchodzi w wiek gówniarzerii. Gówniarze mają po kilkanaście lat i wydaje im się, że zjedli wszystkie rozumy świata. Są przecież właściwie dorośli, a rodzice, którzy tego i owego im zabraniają, niczego nie rozumieją.

Mniej więcej po przekroczeniu dwudziestki człowiek awansuje na młodego. Młody już rozumie, że jeszcze niedawno był głupim gówniarzem. Jest przekonany, że już jest dorosły i teraz doskonale rozumie otaczający go świat. Młodzi przeważnie charakteryzują się naiwnym spojrzeniem na świat. Widzą dobrze, ale tylko zewnętrzną warstwę tej cebuli, którą jest Świat.

W miarę upływu lat człowiek coraz lepiej dostrzega, że świat jest znacznie bardziej skomplikowany, niż mu się dotychczas wydawało. Stopniowo, niepostrzeżenie, jedni nieco wcześniej, inni nieco później, przekształcają się w stare pierdoły, niekiedy nazywane starymi marudami. Ludzie ci widzą, że politycy zbyt często wciskali im kit, że nigdy nie zamierzali dotrzymać swoich obietnic. Powoli dociera do nich, że są przez tych polityków i ich pomagierów traktowani jak głupie stado. Zaczyna do nich docierać, że w dzisiejszym świecie nie ma żadnych autorytetów, którym można by bezgranicznie ufać.

Jak wiadomo, zgryźliwi starcy są jednym ze szczytowych osiągnięć szatana, ale ich zgryźliwość często jest przesadną manifestacją tego, że dzięki życiowemu doświadczeniu dostrzegają różne niebezpieczeństwa w rozwoju ludzkości. Bywają uciążliwi, ale ziarno siane przez nich też przynosi pewien plon. Dzięki niemu młodsi, nie zawsze zdając sobie z tego sprawę, mogą unikać tych niebezpieczeństw.

Wydaje mi się, że to jest przyczyną, iż od wiek wieków starsi narzekają na zepsucie młodego pokolenia i wróżą, że Świat zejdzie na psy. Tymczasem Świat nic sobie z tego nie robi, lecz spokojnie podąża naprzód, tylko od czasu do czasu lekko się chwiejąc w jedną lub drugą stronę.