Boléro Maurice'a Ravela

Wydaje mi się, że jestem typowym słuchaczem muzyki klasycznej. Nie jestem znawcą ani wielkim miłośnikiem takiej muzyki, ale od czasu do czasu zdarza mi się jej słuchać. Najczęściej są to wtedy tak zwane przeboje klasyki. Jednym z takim przebojów muzyki klasycznej niewątpliwie jest „Boléro”. Jego kompozytorem jest francuski kompozytor, Maurice Ravel.

Z pozoru Boléro jest bardzo prostym utworem. Właściwiej jest to wielokrotnie powtarzany temat, składający się z 18. taktów. Utwór zaczyna się delikatnym, ledwie słyszalnym werblem. Jednak z każdym nawrotem tego tematu dotychczasowy instrument solowy przechodzi do akompaniamentu, a włącza się kolejny instrument solowy. Z każdym powtórzeniem tematu narasta dynamika. Utwór kończy pełna orkiestra.

Boléro tylko z pozoru jest prostym utworem. W tej jego prostocie tkwi niebezpieczeństwo: wiele wykonań tego utworu moim zdaniem jest… nudne. Jeżeli jednak kompozycja zostanie nie tylko zagrana, ale również zatańczona, zwłaszcza dobrze zatańczona, to nawet takie sobie wykonanie staje się atrakcyjne.

Boléro jest również utworem, na przykładzie którego doskonale widać, jak wielki wpływ na sposób jego wykonania mają grający go artyści, a zwłaszcza dyrygent. Na przykład ten sam utwór w wykonaniu orkiestry André Rieu brzmi całkiem inaczej.

Moim zdaniem jednym z najlepszych wykonań tego utworu zostało zrealizowane w 1985 r. przez orkiestrę Berliner Philharmoniker, pod dyrekcją Herberta von Karajana.

PIT-8C

Skąd mamy mieć szacunek dla prawa, jeżeli są w nim takie kretynizmy?